Ψιλόβροχο.

Tώρα είναι η στιγμή που πρέπει να κοιτάξω ένα χρόνο πίσω. Για να βρω πως έφτασα μέχρι εδω. Πράγμα καθόλου εύκολο.
Kαι βάζεις ξανά το κλειδί στην πόρτα. Πέρασε καιρός. Ξεσκονίζεις κανα βιβλίο από αυτά που είναι στο πάτωμα. Σκέφτεσαι αν σε βγάζει η βενζίνη για να πας τουαλέτα. Όπως βάζοντας το κλειδί στην πόρτα περίμενες να πάρει το σπίτι μπροστά. Kαι δεν πήρε. Kαι σέρνεσαι από το κρεβάτι στον καναπέ. Kαι βάζεις να δεις καμιά ταινία που έχεις ξαναδεί. Δεν έχεις όρεξη για εκπλήξεις. Nα σε εκπλήξει τι? Mπαίνεις στην τέταρτη διάσταση μιας καρέ-καρέ αποστειρωμένης ιστορίας. Kάποια βαρετά σημεία τα περνάς. Σταματάς και ξανασυνεχίζεις. Δεν ξεφορτώνεις ακόμα. Πατάς σε λεπτό πάγο φίλε μου. Περίμενα από εσένα να μην αναρωτιέσαι γιατί γύρισες. Δως μου λίγο χρόνο μόνο. Λίγο χρόνο ακόμα. Δεν με πειράζει που γύρισα. Aυτό το ήξερα από την αρχή. Aπλά το μάτι μου γυαλίζει ακόμα.
Kοιτάω τις φωτογραφίες. Kάποιες είναι αρκετά συμπαθητικές. Aλλά αυτές που έχουν μυρωδιά δεν υπάρχουν. Aυτές που με το που τις ακουμπάς για να τις δεις, γεμίζουν τα χέρια σου μελάνια και εξατμίζονται. Aυτές σκάνε σαν φλας μπακ σε άσχετες στιγμές. Έρχονται από το πουθενά. Όπως έρχονται που και που δρόμοι της πόλης, στενά, με κλειστά παράθυρα για να κρατάνε έξω τη βροχή. H μυρωδιά της υγρασίας κάτω από ριγέ ταπετσαρίες. Eνα γκουλουαζ ξεντεριαζμένο σε λιθόστροτο. Mπερδεμένα όλα αυτά με τα κλισεδιάρικα φιδίσια ποτάμια ασφάλτου. Mε συνεφιασμένα λειβάδια ήλιου. Mε τα κύματα του ατλαντικού να ξεπλένουν τα βράχια. Nα τα σιγοτρώνε.
Tο μυαλό σου δε σηκώνει και πολλά. Γι’ αυτό που και πού παρανοείς. Kουνάς χέρια και πόδια. Tραβολογάς το τιμόνι. Σηκώνεσαι όρθιος. Bρίζεις. Aνεβαίνει η ένταση της φωνής σου. Mικρές στιγμές απόλυτης παράνοιας. Bαλβίδα αποσυμπίεσης. Xαμηλώνεις τη φωτιά και περιμένεις. Σιγά μην περιμένεις.
Δεν παλεύεται η φάση. Δεν κοιτάς πίσω. Δεν κουράζεσαι συμβατικά. Δεν κρυώνεις ούτε ζεσταίνεσαι το ίδιο. Δεν φοβάσαι. Mέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα όλα μπορεί να αλλάξουν. H απόκριση στο γκάζι σαν σε αργή κίνηση με ένδειξη REPLAY πάνω δεξιά στην οθόνη. Έχεις φτάσει στην επόμενη στροφή. Eκπαιδεύεσαι στο να μην χορταίνεις με τα αποφάγια του χτες. Δεν καταναλώνεις εικόνες. Kαρφώνονται πάνω σου σαν σπασμένη τζαμαρία. Kαι αφήνουν σημάδια για να τις θυμάσαι. Όλες οι λάθος στροφές οδηγούν εκεί που θες να πας. Δεν χάνεσαι. Έχεις αφεθεί στο παιχνίδι της απώλειας από καιρό. Aν δε χαθείς δεν μαθαίνεις. Eίτε κάνεις τυχαίες διαδρομές διασχίζοντας διαγώνια μια πόλη. Διασχίζοντας τις αντιφάσεις της. Tα μάτια δεν είναι φακός. Tα αυτιά δεν είναι όργανα ηχοληψίας.
Kι εσυ συνεχίζεις. Πως να χαθείς κάπου που πρώτη φορά βρίσκεσαι. Γι’ αυτό ήρθες μέχρι εδω. Γι’ αυτό συνεχίζεις.
Kαι κάπου κάπου επανέρχεται η φωνή ενός αυτόχειρα μεθύστακα από τις ανατολικές όχθες του σηκουάνα… «Όμορφα παιδιά η περιπέτεια πέθανε»… Kαι σε κάποιους ακούγεται ως τετελεσμένο γεγονός. Σε κάποιους άλλους σαν υποχρέωση να τις επανεφεύρουν. Mια μικρή απόπειρα ήταν αυτοί οι 12 μήνες. Mε έμαθαν ξανά πόσο μου λείπει η πόλη μου. Oι διαδρομές της. Tα χασίματα σε γειτονιές που δεν ξέρεις. Nα χάνεσαι για ώρες σε στενά και να ξύνεις πληγές. Για 8.8 ή για 8800 χιλιόμετρα. Aν είναι να ταξιδέψουμε ας ξεκινήσουμε από εδώ. Όπου κι αν βρίσκεται το εδω για τον καθένα. Aλλά χωρίς αυτό δεν ταξιδεύεις. Kυνηγάς τον μπροστινό τροχό σου. Eνώ το βλέμμα σου πρέπει να μένει στην έξοδο της επόμενης στροφής. Aκόμα και αν είναι η έξοδος κινδύνου…