Κυριακή

Κακό σημάδι...

Είναι κακό σημάδι ότι τα λέω εδώ. Είναι εκείνες οι φορές που αρχίζεις να μιλας στον εαυτό σου... Εκείνες οι φορές που παίρνεις τους δρόμους και δεν θες να σταματήσεις πουθενά... Παραμιλητό σε ρόδες... Αλλά δεν μπορώ να οδηγήσω ακόμα. Και αν δεν μπορείς να το κάνεις πραγματικά, το κάνεις με το μυαλό σου... Κλεινω τα μάτια. Και παω μια βόλτα. Και το ρημάδι το μυαλό δεν στρίβει εύκολα. Δεν υπάρχουν οδηγίες γι’ αυτά τα πράγματα... Ευτυχώς...

Αλλάζω σπίτια συχνότερα από το μέσο όρο. Εμεινα στο τελευταίο έξι χρόνια. Και τώρα φεύγω. Δυο στενά η δυο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Μικρή σημασία έχει. Όπως όταν μαζεύεις τα πράγματα για ταξίδι. Φεύγεις και δεν ξέρεις που θα γυρίσεις. Αλλά τώρα πρέπει να τα πάρεις όλα μαζί κύριοοος.
Και κάθε φορά κάτι αφήνεις πίσω. Κάτι μετανοιώνεις που δεν πήρες. Κάτι πετάς. Γεμίζεις σακούλες με σκουπίδια. Από χάρτες που δεν σημάδεψες ποτέ. Από χάρτες που κάθε χιλιοστό τους είναι και χίλιες ιστορίες. Από χάρτες που άλλαξαν και ‘συ δεν θα μπορέσεις να δεις τους τόπους και τους ανθρώπους τους όπως ήταν πριν. Από παλιές φωτογραφίες. Από κλήσεις που πληρώθηκαν. Από μικρά εγκλήματα που έμειναν ατιμώρητα στα χαρτιά.

Γεμίζεις κούτες οργανώνοντας το κάθε τι ή πετάς μέσα ότι βρεις μπροστά σου γιατί φεύγεις βιαστικά. Όπως και να ‘χει φεύγεις. Μεταφέρεις τον κόσμο σου αλλού. Και ο χώρος μικραίνει ή μεγαλώνει ανάλογα με αυτά που κουβαλάς. Είκοσι τετραγωνικά και δεν χωράει ένα κρεβάτι και ένα γραφείο...

Και θυμάσαι την κάθε φορά που έφυγες. Απο εδώ. Και που γύρισες. Και που αγκάλιασσες. Για να αγκαλιαστείς. Για να κρυφτείς. Για να σταματήσεις πια να φοβάσαι. Μικρή σημασία έχει. Αλλάζεις βάση. Παίρνεις τα ταξίδια σου και τα επόμενα θα τα σχεδιάσεις από αλλού. Τα σημάδια στον τοίχο από τα «μην ξεχάσω τα δευτερα κλειδιά» στο πάτωμα. Περιμένουν να περάσουν στην ιστορία.

Όλα τα πράγματα χωράνε στο πίσω κάθισμα. Κάπου θα βρεις ένα στρώμα. Κάποιος θα πετάξει ένα γραφείο. Αλλά τα προσωπικά σου είδη χωράνε στο πίσω κάθισμα. Και κάθε φορά που φεύγεις είναι σαν να αφήνεις έναν κόσμο για πάντα. Σαν να αρχίζεις από την αρχή. Βασικές κοινοτυπίες...

Τι να βάψεις και πως. Και νιώθεις κουρασμένος. Χωρίς να έχεις κάνει τίποτα. Ασπρόμαυρες φωτογραφίες σε λευκό ντουβάρι. Για να μην τρελαθείς. Δεν έχεις ανάγκη εσυ.

Δεν έχει θέα από το καινούργιο σπίτι. Και στην αρχή θα γυρνάω μηχανικά στο παλιό. Όπως όταν χωρίζεις, στην αρχή, το μυαλό σου γυρνάει εκεί που «ξέρει». Εκεί που είχε μάθει. Στομάχι πάντα σφιγμένο. Δεν ξέρεις αν ξερνάς γιατί χώρισες ή αν ξερνάς χωρισμούς...
Και ξυπνάς ένα πρωί και ξέρεις που είσαι. Το παρελθόν είναι για να κοιτάμε, όχι για να γυρνάμε ξανά και ξανά...
Σάββατο βράδυ. Θα χρειαστεί ενα μικρό ταξίδι μόλις μπορέσω πάλι να σταθώ στα πόδια μου. Και θα το κάνω.

Τελειώσαν τα σημειώματα «μην ξεχάσεις να πάρεις τα δεύτερα κλειδιά». Ξεθώριασε το κίτρινο χαρτί. Το μελάνι. Κυκλοφορείς με ένα μάτσο κλειδιά. Ένα μάτσο κλειδιά που δεν ανοίγουν καμιά πόρτα.

Βάζουμε μπροστά και πάμε... Χωρίς δευτερα κλειδιά. Τι φοβάσαι μωρέ? Μη κλειστείς απ’ έξω? Τέτοιο βράδυ? Με ψιλόβροχο και το πίσω κάθισμα φορτωμένο?

Ανοίγω τα μάτια ξανά... Θέλω να ξανανιώσω το τιμόνι στα χέρια μου... Λίγο υπομονή ακόμα... Στο δρόμο ξανά... Απλά θα επιστρέφω αλλού...

Καλημέρα...

2 σχόλια:

Aceras Anthropophorum είπε...

Καλημέρα.

stalamatia είπε...

Πάντα έκλαιγα φεύγοντας από κάποιο σπίτι ,το καθένα είχε τις δικές του αναμνήσεις και καλές και κακές.