πως φτασαμε ως εδω...

Φτάσαμε και πάλι σε εκείνο το σημείο που χειροτερεύει κάθε φορά που αναδημιουργείται, μια κοινωνία που μόνο κοινωνία δεν είναι, άτομα δίπλα σε άτομα, πολλά άτομα.. που το μόνο που τους δένει είναι το ότι το καθένα από αυτά ανεβαίνει το δικό του γολγοθά δίπλα στο άλλο. Μη με ενοχλείτε, προσπαθώ, κουράζομαι, θυσιάζομαι για να πετύχω αυτά που αποφάσισα ότι έχουν σημασία. Με γαμάνε από παντού, δε βλέπω όμως άλλη λύση, είμαστε πολλοί αλλά μόνοι, ο καθένας στον δικό του αγώνα. Δάνεια, σπίτια, αυτοκίνητα, η μηχανή μου, τα παιδιά, το κινητό τους, η βιτρίνα μου, δάνεια, δάνεια.. εδώ που έφτασα, τι; Μια ενεσούλα τη μέρα, πονάει αλλά όχι τόσο που να πετάξω τη σύριγγα από πάνω μου, ας συνεχίσω αυτό που ξεκίνησα. Ετσι κάνουν όλοι, εξάλλου. Οχι μαζί μου, δίπλα μου.

Ενα παιδί έπεσε. Πάλι. Δεν είναι το δικό μου παιδί. Αλλά και πάλι, θα μπορούσε. Πονάει. Πόσο; Τι παιδί; Τι ήθελε εκεί; Τι να θέλει.. τι τι παιδί.. δεν μπορώ να ηρεμήσω. Αυτή ή σύριγγα έσπασε μέσα στο χέρι μου κι έμεινε εκεί.
Σπάνε. Ποιοι; Τι σημαίνει γνωστός-άγνωστος. Ας πάω να δω. Για άλλη μια φορά. Δεν μπορώ να μην είμαι εκεί. Τι σπάνε; Γμτ δεν μπορώ να ησυχάσω. Μου τάραξαν τη ζωή. Με σκουντάνε. Να σηκωθώ ή να γυρίσω πλευρό;
Οταν έκανα μια σιωπηλή διαμαρτυρία, απλά δεν άκουσε κανείς. Οταν έκλεισα έναν δρόμο με έβρισαν που τους καθυστερούσα για να πάνε στη δουλειά. Οταν βρέθηκα "τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος" μέ πήγαν μέσα για να δω την κωμωδία από κοντά. Ποιον δρόμο να πάρω;

Σας καταλαβαίνω, λέει, πείτε ό,τι έχετε να πείτε, αλλά μη με ενοχλείτε εμένα, είμαι αθώος και τραβάω τα ζόρια μου.
Ποιοι είμαστε εμείς, ποιοι εσείς, ποιοι είναι αυτοί, ποιος είναι ο εχθρός. Πόσο ψηλά μπορώ να ανέβω για να δω καθαρά τι γίνεται εκεί κάτω; Εδώ δίπλα;
Δεν έχω σπάσει ποτέ τίποτα. Τράπεζες; Δημόσια κτίρια; Αστυνομικά τμήματα; Βιβλιοθήκες; Το μερίδιό μου θα το πληρώσω ευχαρίστως, τόσα ανούσια πράγματα πληρώνω, την οργή για έναν άδικο θάνατο παιδιού δε θα πληρώσω; για μένα - κάψτε τα. Εσείς.. Κι εγώ οργίζομαι, αλλά τα λυπάμαι τα βιβλία. Περιουσίες φιλήσυχων πολιτών; Μπορώ να σπάσω τη μηχανή μου; Με πονάει. Κι από τη μία και από την άλλη πλευρά. Δεν μπορώ να το κάνω. Μπορεί να μου τη σπάσουν άλλοι. Πονάει ήδη και μόνο η ιδέα. Μήπως λυτρώνει όμως ταυτόχρονα; Θυμάμαι τον φίλο που του είπαν μια μέρα.. "αδερφέ, καίγεται η μηχανή σου". Κούνησε το κεφάλι με πόνο και κατανόηση. Την είχε δουλέψει. Αλλά ήταν ελεύθερος. Εχω βαρεθεί να καταλαβαίνω.
Κάποτε μου την έκλεψαν. Το μόνο που με παρηγόρησε τότε, ήταν ότι θα μπορούσε να γίνει μια από εκείνες τις.. μηχανές μεγάλου κυβισμού με τις οποίες διέφευγαν οι ληστές από την τράπεζα.. Εδώ φτύνουμε αίμα για να μας τα κλέβουν κοστουμάτοι και πάμε για καφέ χαρούμενοι.

Απότομη διακοπή για διαφημίσεις. Η ελευθερία εκφρασμένη με μία λέξη: Jeep. 70 άτοκες.

Δεν αντέχω να βλέπω παιδιά να δακρύζουν. Μια μέρα θα πονέσουμε όλοι τόσο που θα σπάσουμε εμείς οι ίδιοι τα "όνειρά" μας, είτε γιατί δε θα είναι πραγματικά, είτε γιατί δε θα έχουν πια σημασία. Ηρθε η μέρα; Οχι ακόμα, με έχουν κουρδίσει καλά. Εγώ είμαι ο εχθρός μου.